Leica Oskar Barnack Awards 2014
I am one of the finalists of the Leica Oskar Barnack Awards 2014. 50 finalists have been choosen out of 2507 entries. The two winners will be announced in May 2014.
Crimea, happier days
Working on my book 'Red Journey' I visited Crimea in 2008. A peaceful peninsula back then, loaded with history and beautiful scenery. I loved it. Today Crimea seems to become another 'frozen conflict' on the eastern fringe of Europe. I selected some photographs from my archive, photographs of the happier days:
Tatar wedding in Bakhchysaray
Graduates in Sebastopol
Sailors of the Russian Black Sea fleet in Sebastopol
Striptease bar Premier in Sebastopol
Yevpatorija beach. This is the last photograph of the book 'Red Journey': Castaways call for help on an uninhabited island. Whatever.
Italy, la Povera
De Standaard Weekblad published eight pages of photographs I made in Italy last year. Ine Roox wrote the text on "La Povera":
Op het eerste gezicht is Italië wondermooi. Maar al na even schrapen komt de lelijke, vaak diep tragische kant naar boven. Matteo Renzi, op zijn 39ste de jongste Italiaanse premier ooit, heeft met een brede glimlach zijn nieuwe regering voorgesteld. Diep vanbinnen besterft hij het vast van de zenuwen; Renzi weet best dat hij een land in diepe crisis erft. Italië klautert moeizaam uit de langst aanslepende recessie sinds de Tweede Wereldoorlog, een crisis waarin alleen de georganiseerde misdaad haar profijt heeft gedaan. De maffia’s kennen woekerleningen toe aan bedrijven die niet meer bij een bank kunnen aankloppen. De georganiseerde misdaad slaagt er zo in zich te verrijken en nog meer de legale markt te besmetten. Bij grote infrastructuurwerken loert ze om de hoek – altijd. Een maffiose onderneming is toch altijd de goedkoopste, omdat bouwvoorschriften en veiligheid op het werk radicaal overboord worden gegooid.
Welk legaal alternatief biedt de staat de jongeren in de Mezzogiorno, het traditioneel meer achtergestelde en minder ontwikkelde zuiden? Renzi wil de jongeren ‘hoop geven’, maar eens hun diploma op zak vertrekken zij zo vlug mogelijk naar het noorden, of naar het buitenland. Net zoals de vorige generaties Italianen, die reisden naar alle uithoeken van de wereld. Toen verloor Italië zijn spieren, nu zijn hersens. De achterblijvers staan in Zuid-Italië voor een gesloten fabriekspoort – de al zo schaarse industrie trekt weg door de crisis. Dat plaatst talloze gezinnen,
die hun enige kostwinner verliezen, met de rug tegen de muur. Al wat overblijft, is een zwaar verontreinigde streek.
Hoeft het dan te verbazen dat sommigen zich laten verleiden door misdaad en door drugs? Scampia, een groezelige buitenwijk van Napels, is uitgegroeid tot de grootste openluchtmarkt in harddrugs in West-Europa. Waarom zou je een onderbetaald legaal baantje zoeken, als je als drugsdealer in één middag het tienvoud kunt verdienen?
Italië is daarom vandaag als een snelkookpan die op overkoken staat. Spanningen zijn overal. Tussen de jonge generatie, die het gevoel heeft geen enkele kans te krijgen, en de oudere generatie. Tussen zuiderlingen en noorderlingen, die werkzoekenden uit het zuiden als een bedreiging van hun welvaart ervaren. En ten slotte tussen Italianen en nieuwkomers. Economische of politieke vluchtelingen: de Italiaan maakt in deze crisis het onderscheid niet meer. Ook een Syriër wordt nu gezien als een concurrent op de slabakkende arbeidsmarkt. In Italië woedt een conflict tussen wie arm is en wie nog minder heeft. Matteo Renzi weet waaraan hij begint.
